มีคนร้ายขับรถกระบะที่ ส. ซึ่งเข้าพักที่โรงแรมของจำเลยขับมาออกไปจากลานจอดรถหน้าห้องพักของโรงแรม โดย ส. มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ลำพังเพียงการที่คนเดินทางหรือแขกอาศัยไม่ได้ล็อกกลอนประตูและใส่โซ่คล้องประตู ไม่อาจถือว่าเป็นความผิดของคนเดินทางที่จะทำให้จำเลยซึ่งเป็นเจ้าสำหนักโรงแรมพ้นความรับผิดจำเลยต้องรับผิดเพื่อความสูญหายอันเกิดแก่รถกระบะที่ ส. ได้พามาตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๖๗๔ แม้โรงแรมของจำเลยมีการติดป้ายประกาศแจ้งให้ลูกค้าทราบว่าโรงแรมของจำเลยจะรับผิดชอบในกรณีใดบ้างซึ่งมีเนื้อความเป็นไปตามที่กฎหมายบัญญัติก็ไม่ได้มีผลให้มีการยกเว้นความรับผิดชอบของจำเลยตามกฎหมาย โจทก์ในฐานะผู้รับประกันภัยจ่ายค่าสินไหมทดแทนให้แก่ผู้รับประโยชน์ไปตามสัญญาประกันภัยแล้ว ย้อมรับช่วงสิทธิมาเรียกร้องเอาจากจำเลยได้ตามจำนวนที่จ่ายไปพร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ ๗.๕ ต่อปี นับแต่วันที่จ่ายค่าสินไหมทดแทน

ตามฎีกานี้ ข้อเท็จจริงมีอยู่ว่า เมื่อวันที่ ๙ ธันวาคม ๒๕๕๓ ผู้เอาประกันภัยขับรถกระบะที่โจทก์รับประกันภัยไว้ไปเข้าพักที่โรงแรมของจำเลยโดยเปิดห้องพักเลขที่ ๑๐ และจอดรถไว้ที่ลานจอดรถหน้าห้องพัก ตามใบเสร็จรับเงินเอกสารหมาย จ.๕ ต่อมาเวลาประมาณ ๒ นาฬิกา ของวันที่ ๑๐ ธันวาคม ๒๕๕๓ รถกระบะคันดังกล่าวถูกคนร้ายโจรกรรมสูญหายไปจึงแจ้งเหตุให้พนักงานของจำเลยทราบและเข้าแจ้งความต่อพนักงานสอบสวนสถานีตำรวจพยัคฆภูมิพิสัย ตามสำเนารายงานบันทึกประจำวันเกี่ยวกับคดีเอกสารหมายเลข จ.๑๐ แล้วมีการแจ้งเหตุให้โจทก์ทราบโจทก์พิจารณาแล้วว่าเป็นกรณีได้รับความคุ้มครองตามกรมธรรม์ประกันภัยจึงชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่ผู้รับประโยชน์เมื่อวันที่ ๑๘ มีนาคม ๒๕๕๔ เป็นจำนวนเงิน ๕๕๐,๐๐๐ บาท ตามบันทึกขออนุมัติจ่ายค่าสินไหม หนังสือมอบอำนาจ บันทึกอนุมัติจ่ายค่าสินไหมทดแทนและใบเสร็จรับเงินเอกสารหมาย จ.๑๘ ถึง จ.๒๑

ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
               มาตรา ๖๗๔ เจ้าสำนักโรงแรมหรือโฮเต็ล หรือสถานที่อื่นทำนองเช่นว่านั้น จะต้องรับผิดเพื่อความสูญหายหรือบุบสลายอย่างใด ๆ อันเกิดแก่ทรัพย์สินซึ่งคนเดินทางหรือแขกอาศัยหากได้พามา
               มาตรา ๖๗๕ เจ้าสำนักต้องรับผิดในการที่ทรัพย์สินของคนเดินทางหรือแขกอาศัยสูญหายหรือบุบสลายไปอย่างใด ๆ แม้ถึงว่าความสูญหายหรือบุบสลายนั้นจะเกิดขึ้นเพราะผู้คนไปมาเข้าออก ณ โรงแรม โฮเต็ล หรือสถานที่เช่นนั้น ก็คงต้องรับผิด
               ความรับผิดนี้ ถ้าเกี่ยวด้วยเงินทองตรา ธนบัตร ตัวเงิน พันธบัตร ใบหุ้น ใบหุ้นกู้ ประทวนสินค้า อัญมณี หรือของมีค่าอื่น ๆ ให้จำกัดไว้เพียงห้าพันบาท เว้นแต่จะได้ฝากของมีค่าเช่นนี้ไว้แก่เจ้าสำนักและได้บอกราคาแห่งของนั้นชัดแจ้ง
               แต่เจ้าสำนักไม่ต้องรับผิดเพื่อความสูญหายหรือบุบสลายอันเกิดแต่เหตุสุดวิสัย หรือแต่สภาพแห่งทรัพย์สินนั้น หรือแต่ความผิดของคนเดินทาง หรือแขกอาศัยผู้นั้นเอง หรือบริวารของเขา หรือบุคคลซึ่งเขาได้ต้อนรับ